ჩვენი გმირები

ბადრი  გიორგის  ძე  ომანაძე  დაიბადა  1947  წლის  10  იანვარს.

აფხაზეთში  მიმდინარე  საომარი  მოქმედებების  დროს,ბადრი  ომანაძე  1992  წლის  11 დეკემბრიდან  ირიცხებოდა   საქართველოს  რესპუბლიკის   თავდაცვის  სამინისტროს  მე-2 საარმიო  კორპუსის  24-ე  ბრიგადის  243-ე  ბატალიონში. დისციპლინირებული  და  მამაცი  მეომარი მონაწილეობდა  ყველა  საბრძოლო  ოპერაციაში, რაც  კი  ბატალიონს განუხორციელებია.

ბადრი  ომანაძე  და  მისი  თანამებრძოლები , 1993  წლის  29  სექტემბერს სოფელ არადუში  მიმდინარე  თავდაცვითი  ოპერაციის  დროს  აფეთქებულ  ტანკში  დაიღუპნენ.

გენადი  აკაკის  ძე  ნემსიწვერიძე დაიბადა  1957  წლის  13 დეკემბერს  ოჩამჩირის რაიონში. დაამთავრა ოჩამჩირის პირველი  საშუალო  სკოლა. გატაცებული  იყო  ფილოსოფიით.

დედით  აფხაზი  და  მამით  ქართველი  გენადი,დიდი  განსაცდელის  წინაშე დადგა,როდესაც  აფხაზეთში  ომი  დაიწყო… დიდი  ვნებათაღელვის  შემდეგ  ის  საქართველოს მთლიანობის  დამცველთა  რიგებში  ჩადგა. გენადი  ნემსიწვერიძე  ირიცხებოდა  საქართველოს რესპუბლიკის  თავდაცვის  სამინისტროს  მე-2   საარმიო  კორპუსის  23-ე  მექანიზირებული ბრიგადის  243-ე  მერკულის  ბატალიონში.

1993 წლის  26  თებერვალს, ერთ-ერთი  შეტაკების დროს, გენადი  ნემსიწვერიძე  გმირულად დაიღუპა.

საქართველოს  პრეზიდენტის  განკარგულებით  სამშობლოს ტერიტორიული  მთლიანობისთვის ბრძოლაში  გამოჩნილი  გმირობის, ვაჟკაცობისა  და თავგანწირვისათვის გენადი  ნემსიწვერიძე , სიკვდილის  შემდეგ,დაჯილდოვდა  ვახტანგ  გორგასლის  III  ხარისხის ორდენით.

ენვერ  ბიჭიკოს  ძე  ნემსიწვერიძე  დაიბადა  1954  წლის  17  მაისს  ოჩამჩირის  რაიონის  სოფელ ცაგერაში. დაამთავრა  ცაგერას  საშუალო  სკოლა. სამხედრო-სავალდებულო  სამსახური ყაზახეთის  რესპუბლიკაში  მოიხადა. მუშაობდა  სამშენებლო  ობიექტზე.

სამშობლოზე  უსაზღვროდ  შეყვარებული  ვაჟკაცი  აქტიურად  ჩაება  საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისთვის  ბრძოლაში. საქართველოს რესპუბლიკის  თავდაცვის  სამინისტროს  მე-2  საარმიო  კორპუსის  24-ე  მექანიზირებული  ბრიგადის  243-ე  ბატალიონის  მსროლელი  ენვერ  ნემსიწვერიძე  იბრძოდა  მერკულის მისადგომებთან,გამოჩნილი  მამაცობისთვის  არაერთხელ  დაუმსახურებია  მეთაურთა მადლობა. უშიშარი  და  გაუტეხელი  ყველაფერში  პირველი იყო. სამშობლოსათვის სიკვდილსაც  უშიშრად  შეეგება.

1993  წლის  27  სექტემბერს,როდესაც  მტერი  გააფთრებით  უტევდა  ქართველთა პოზიციებს,აიღო ქალაქი  სოხუმი – ბრძოლები  ოჩამჩირის  მიმართულებით  გამწვავდა,სწორედ აქ, მდინარე  მოქვთან  მტერთან  შეტაკების  დროს  დაიღუპა  ენვერ  ნემსიწვერიძე.

დასრულდა  კიდევ  ერთი  ჭეშმარიტი  მამულიშვილის  ცხოვრება,ვალმოხდილი  წავიდა  ამ ქვეყნიდან,ვერ  მოესწრო  თავისუფალ  საქართველოში  ცხოვრებას.

ენვერ  ნემსიწვერიძეს  დარჩა  მეუღლე  და სამი ვაჟი.

ამირან  პეტრეს  ძე  ნადარეიშვილი  დაიბადა  1950  წლის  21  ოქტომბერს  ოჩამჩირის  რაიონის სოფელ  მერკულაში.

დაამთავრა  ოჩამჩირის  რაიონის  ტამიშის  საშუალო  სკოლა,შემდეგ სოხუმის ინდუსტრიული  ტექნიკუმი. იყო  კვალიფიციური, წარმატებული  სპეციალისტი.

  ლეიტენანტი  ამირან  ნადარეიშვილი აფხაზეთში  საომარი  მოქმედებების დროს, 1992 წლის  დეკემბრიდან  ირიცხებოდა  24-ე  ბრიგადის  244-ე  ბატალიონის  მეთაურის  მოადგილედ შეიარაღების  დარგში.

   ამირან  ნადარეიშვილი  აქტიურად  მოანაწილეობდა  ქალაქ  ტყვარჩელისა  და  სოფელ ტამიშის  მიმართულებით  მიმდინარე  საბრძოლო  ოპერაციებში. განსაკუთრებული  თავდადება  გამოიჩინა  სოფელ  მერკულას  მისადგომებთან  მტრის  მასიური  შემოტევის დროს.

    1993  წლის  20  თებერვალს  სოფელ  მერკულასთან  ლეიტენანტის ოცეულმა  მტერი უკუაგდო  და მის  ტერიტორიაზე  შეიჭრა,თუმცა  ამირან  ნადარეიშვილი  სასიკვდილოდ დაიჭრა. მისი  ცხედარი  მხოლოდ  ერთი  კვირის  შემდეგ  გამოასვენეს  საბრძოლო პოზიციიდან,დაკრძალულია  სოფელ მერკულაში.

  ამირან  ნადარეიშვილს  დარჩა  მეუღლე  და შვილი.

   საქართველოს  პრეზიდენტის  განკარგულებით  სამშობლოს  ტერიტორიული მთლიანობისთვის  ბრძოლაში  გამოჩნილი  გმირობის,ვაჟკაცობისა  და  თავგანწირვისათვის ლეიტენანტი ამირან  პეტრეს  ძე  ნადარეიშვილი,სიკვდილის  შემდეგ, დაჯილდოვდა  ვახტანგ გორგასლის  III  ხარისხის  ორდენით.

გივი  არქიფოს  ძე  მანაგაძე  დაიბადა  1938  წლის   30 იანვარს.

დაამთავრა  სოფელ  არადუს საშუალო  სკოლა. მოიხადა  სამხედრო-სავალდებულო  სამსახური. მუშაობდა  ქალაქ ოჩამჩირეში,ბენზინგასამართი  სადგურის  მძღოლად.

აფხაზეთში  მიმდინარე  საომარი  მოქმედებების  დროს,1992  წლის  11  დეკემბრიდან  1993 წლის  29  სექტემბრამდე,გივი  მანაგაძე  ირიცხებოდა  საქართველოს  რესპუბილიკის   მე-2  საარმიო  კორპუსის  24-ე  მექანიზირებული  ბრიგადის  243-ე  ბატალიონის  რიგებში. მონაწილეობდა  ყველა  საბრძოლო  ოპერაციაში,რომელსაც  აწარმოებდა  243-ე  ბატალიონი მერკულა-მოქვის  მიმართულებით.

გივი  მანაგაძე  დაიღუპა  1993  წლის  29  სექტემბერს  ოჩამჩირის  რაიონის  სოფელ  არადუში, ერთ-ერთი  შეტაკების  დროს.

წითელი  ჯვრის  საერთაშორისო  კომიტეტის  ძალისხმევით  გივი  მანაგაძის  ნეშტი, 26  წლის შემდეგ, 2019  წლის  16  მარტს  არადუს  სამარხიდან  გადმოასვენეს  და  ხობის  რაიონის სოფელ  ხეთის  სასაფლაოზე  დაკრძალეს.

აკაკი  მანაგაძე  დაიბადა  1955  წლის  15 თებერვალს  ოჩამჩირის  რაიონის  სოფელ  არადუში. დაამთავრა  არადუს  საშუალო  სკოლა.სწავლობდა  ქუთაისის  ინდუსტრიულ  ტექნიკუმში.

აკაკი  მანაგაძე  1992  წლიდან  ირიცხებოდა  საქართველოს  რესპუბლიკის  თავდაცვის სამინისტროს  მე-2  საარმიო  კორპუსის  24-ე  მექანიზირებული  ბრიგადის  243-ე  ბატალიონში.

აკაკი  მანაგაძე  დაიღუპა  1993  წლის  28  სექტემბერს  სოფელ  არადუსთან  მიმდინარე საბრძოლო  მოქმედებების  დროს.

სოსო  კაპიტონის  ძე  კოპალიანი  დაიბადა  1953  წელს ოჩამჩირის  რაიონის  სოფელ  არადუში. საშუალო  სკოლის  დამთავრების  შემდეგ  სწავლა  განაგრძო  ქუთაისის  პროფესიულ-ტექნიკურ სასწავლებელში. მუშაობდა  სოფელ  მერკულაში- ავტომანქანების  ხელოსნად.

აფხაზეთში  მიმდინარე  საომარი  მოქმედებების  დროს  ირიცხებოდა  საქართველოს რესპუბლიკის  თავდაცვის  სამინისტროს  მე-2  საარმიო  კორპუსის  ქალაქ  ოჩამჩირის  24-ე მექანიზირებული  ბრიგადის  234-ე  ბატალიონში  რიგით  მსროლელად. აქტიურად მონაწილეობდა   სოფელ  არადუს  მიმდებარედ  გამართულ  საბრძოლო  ოპერაციებში.

სოსო  კოპალიანი  დაიღუპა  1993  წლის  27  სექტემბერს, სოფელ  არადუს  დაცვისას. დაკრძალულია  არადუს  სასფლაოზე.

სოსო  კოპალიანს  დარჩა  მეუღლე  და  სამი  ქალიშვილი.

ცეზარ  დადაშის  ძე  კოპალიანი  დაიბადა  1957  წლის  11  აპრილს   ოჩამჩირის  რაიონის სოფელ  არადუში. რვა  კლასის  დამთავრების  შემდეგ  სწავლა  განაგრძო  ქუთაისის  სამთო ტექნიკუმის  არქიტექტურის  განყოფილებაზე,რომელიც  წარჩინებით  დაამთავრა.

1975-1977 წლებში  გაიარა  სამხედრო-სავალდებულო  სამსახური. ჯარიდან  დაბრუნებულმა მუშაობა  დაიწყო არადუს  საშუალო  სკოლაში  სამხედრო  მომზადების მასწავლებლად.

აფხაზეთში მიმდინარე  საომარი მოქმედებების  დროს ,ცეზარ  კოპალიანი  ირიცხებოდა საქართველოს  რესპუბლიკის  თავდაცვის  სამინისტროს  მე-2  საარმიო  კორპუსის  24-ე მექანიზირებული  ბრიგადის  243-ე  ბატალიონში. იყო ოცმეთაური.

ცეზარ კოპალიანი დაიღუპა 1993  წლის  16  სექტემბერს, ერთ-ერთი  საბრძოლო  ოპერაციის დროს. დარჩა  მეუღლე  და  ორი  მცირეწლოვანი  შვილი.

შოთა  არსენის  ძე  კოპალიანი  დაიბადა  1937  წელს  ცაგერის  რაიონის  სოფელ  ლუხვანოში. დაამთავრა  სოხუმის  რაიონის  სოფელ  კელასურის  საშუალო  სკოლა. ცხოვრობდა  ოჩამჩირის რაიონის  სოფელ არადუში.

1992  წლის  11  დეკემბრიდან   ირიცხებოდა  საქართველოს  რესპუბლიკის  თავდაცვის სამინისტროს მე-2  საარმიო  კორპუსის  24-ე  ბრიგადის  243-ე  ბატალიონში  რიგით მსროლელად. აქტიურად  მონაწილეობდა  სოფელ  არადუს  მიმდებარედ  განხორციელებულ საბრძოლო  ოპერაციებში.

შოთა  კოპალიანი  1993  წლის  29  სექტემბერს  მშობლიური  სოფლის, არადუსათვის გამართულ  ბრძოლას  შეეწირა.

ოთარ  პლატონის  ძე  კოპალიანი  დაიბადა  1930  წლის  2  იანვარს  ქალაქ  ცაგერში.

საშუალო სკოლის  დამთავრების  შემდეგ,სამხედრო-სავალდებულო  სამსახურში  გაიწვიეს,საიდანაც ოფიცრის  წოდებით  ჩამოვიდა. მოგვიანებით  სწავლა განაგრძო  ქუთაისის  ტექნიკურ სასწავლებელში. ტექნიკუმის  დამთავრების  შემდეგ  მუშაობა  დაიწყო  ოჩამჩირის  რაიონის მეურნეობაში,მთავარ  აგრონომად.

1992  წლის  14  აგვისტოდან ,აფხაზეთში  საომარი  მოქმედებების  დაწყებისთანავე  ოთარ კოპალიანი  საბრძოლო  ოპერაციებში  ჩაება.

ოთარი  სოფელ  არადუში  ჩამოყალიბებული  სახალხო  რაზმის  ერთ-ერთ  ბატალიონს ხელმძაღვანელობდა  და  იცავდა  სოფლის  მისადგომებს. საქართველოს  რესპუბლიკის  თავდაცვის  სამინისტროს  მე-2  საარმიო  კორპუსის   24-ე  მექანიზირებული  ბრიგადის  243-ე ბატალიონის  ჩამოყალიბებისთანავე  ოთარ  კოპალიანი  ამ  ბატალიონის  ოცმეთაურად დაინიშნა. აქტიურად  მონაწილეობდა  სოფელ  არადუს  დაცვის  ოპერაციაში.

ოთარ  კოპალიანი  დაიღუპა  1993  წლის  29  სექტემბერს, არადუს  მისადგომებთან  მიმდინარე  საომარი  მოქმედებების  დროს.

თენგიზ კონსტანტინეს ძე კოპალიანი დაიბადა 1957 წლის 10 თებერვალს სოხუმის რაიონი სოფელ ზემო კელასურში.

თენგიზ კოპალიანი ერთ-ერთი პირველი იყო ვინც საქართველოს რესპუბლიკის თავდაცვის სამინისტროს მე-2 საარმი, კორპუსის 23-ე მექანიზირებული ბრიგადის | მოტომსროლელ ბატალიონში ჩაეწერა. იყო გამორჩეული მეომარი, მოწესრიგებული და დისციპლინირებული:· თანამებრძოლები სიყვარულით გიტლერას ეძახდნენ.

თენგიზ კოპალიანი 1993 წლის 16 სექტემბერს სოხუმში, ეშბას ქუჩაზე, საბრძოლო მოქმედებების დროს გმირულად დაიღუპა.

საქართველოს პრეზიდენტის განკარგულებით სამშობლოს ტერიტორიული მთლიანობისათვის ბრძოლაში გამოჩენილი გმირობის, ვაჟკაცობისა და თავგანწირვისათვის  სიკვდილის შემდეგ, დაჯილდოვდა ვახტანგ გორგასლის | ხარისხის ორდენით.

ზაზა  ვაჟას  ძე  კოპალიანი  დაიბადა  1975  წლის  3  იანვარს  ოჩამჩირის  რაიონის  სოფელ არადუში, სწავლობდა  არადუს   საშუალო  სკოლაში. 1992  წლის  14  აგვისტოს  აფხაზეთში დაწყებული  საბრძოლო  მოქმედებების   გამო  სკოლამ  ფუნქციონირება  შეწყვიტა. ზაზამ სკოლის  მერხიდან  სამშობლოს  დამცველთა რიგებში გადაინაცვლა.

ზაზა  კოპალიანი  1992  წლის  დეკემბრიდან, საქართველოს  რესპუბლიკის  თავდაცვის სამინისტროს  მე-2  საარმიო  კორპუსის  24-ე  მექანიზირებული  ბრიგადის  243-ე  ბატალიონის რიგებში  ირიცხებოდა.

უშიშარ,გონიერ  ყმაწვილს  ადვილად  შეეძლო  ექსტრემალური  სიტუაციებიდან  გამოსვლა. სამხედრო  საქმეს  მალევე  დაეუფლა  და  ჯავშან ტექნიკით  საბრძოლო  ოპერაციებში  მონწილეობის  უფლება  მოიპოვა.

1993  წლის  30  აპრილს  მოწინააღმდეგის  საარტილერიო  ჭურვი  მის  ტექნიკას  მოხვდა. ტექნიკა  მწყობრიდან  გამოვიდა ,ზაზა  კი  აფეთქებამ  ნაკუწებად  აქცია. კიდევ  ერთი პირტიტველა , სამშობლოსათვის  თავდადებული  ვაჟკაცის  სიცოცხლე  შეწყდა.

ზაზა  კოპალიანი  დაკრძალულია  სოფელ  არადუს  სასაფლაოზე.

ჭიჭიკო  ალექსანდრეს  ძე  კოპალიანი  დაიბადა  1938   წელს  ოჩამჩირის  რაიონის  სოფელ არადუში.

ჭიჭიკო  კოპალიანი  ბედნიერად  ცხოვრობდა  თავის  ლამაზ  ოჯახთან  ერთად,ვიდრე მათი  სიმშვიდე  აფხაზეთის ომის დაწყებამ  დაარღვია.

აფხაზეთში  მიმდინარე  საბრძოლო  მოქმედებების  დროს,ირიცხებოდა  საქართველოს რესპუბლიკის  მე-2  საარმიო  კორპუსის  24-ე  ბრიგადის   243-ე  ბატალიონის  პირადი შემადგენლობის  რიგებში.

ჭიჭიკო  კოპალიანი  დაიღუპა  1993  წლის  29  სექტემბერს, ის  ერთ-ერთი  იმ გმირთაგანია,რომლის  საფლავი  დღემდე  უცნობია. ამ  ომს  შეეწირა  მისი  შვილი  ვენორ კოპალიანი,რომელიც  აფხაზეთის  ომის  დაწყებისთანავე  იარაღით  ხელში  იცავდა  სამშობლოს  ტერიტორიულ  მთლიანობას. მისი  საბრძოლო  მოქმედება  გამოირჩეოდა სამხედრო  საქმის  მაღალი  ცოდნით,რისთვისაც  დაჯილდოვდა  მედლით „საბრძოლო მამაცობისთვის“. ის  აფხაზეთის  დაცემის  შემდეგ  მსახურობდა  სხვადასხვა  ძალოვან სტრუქტურაში. 1998  წლის  14  იანვარი  ვენორისთვის  საბედისწერო  აღმოჩნდა… მშობლიურ კუთხეს  და  დიდ  გულისტკივილს  აფხაზეთს  დაუბრუნდა. ადგილს,სადაც  მამის  საფლავი ეგულებოდა.  სამწუხაროდ  ვერ  შეძლო  უკან  დაბრუნება, გმირულად  დაიღუპა  აფხაზეთში.

ჯიბილო შალვას ძე კოპალიანი დაიბადა 1954 წლის აგვისტოს ოჩამჩირის რაიონის სოფელ არადუში. სწავლა -განათლების სრული კურსი დაამთავრა სოფელ არადუს საშუალო სკოლაში.
რიგითი კოპალიანი ჯიბილო საბრძოლო მოქმედებების დროს ჩარიცხული იყო ეროვნული გვარდიის მე-3 ბრიგადის მე-4 მოტომსროლელი ბატალიონის შემადგენლობაში მსროლელად, 1992 წლის 23 სექტემბრიდან.
კოპალიანი ჯიბილო არაერთხელ მიუღია მონაწილეობა სხვადასხვა საბრზოლო მოქმედებებში. გამოირჩეოდა მამაცობით, რისთვისაც ბევრჯერ დაუმსახურებია მადლობის სიტყვები მეთაურისაგან.
საქართველოს რესპუბლიკის შეიარაღებული ძალების შექმნისათვის ეს ახალგაზრდები უყოყმანოდ ჩადგნენ სამშობლოს დამცველთა რიგებში და მხედრული შემართებიტ იბრძოდნენ საქართველოს მტრების წინააღმდეგ.
1993 წლის 29 სექტემბერს საქართველოს ჯარების უკან დახევისას, სოფელ არადუში კოპალიანი ჯიბილო მძიმედ დაიჭრა, რის შედეგადაც რამოდენიმე საათში გარდაიცვალა. გადმოსვენებულბ იქნა აფხაზეთიდან და დაკრძალულია წყალტუბოს სასაფლაოზე.
მისი დიდი და თბილი გული ვეება სიყვარულს იტევდა-”კვალი დატოვა, ამ ქვეყანაზე–გმირული, ნათელი თავისი გვარის საკადრისი.

ვახტანგ  იოსების  ძე  კოპალიანი  დაიბადა  1955  წლის  2  იანვარს  ოჩამჩირის  რაიონის  სოფელ არადუში. საშუალო  სკოლის  დამთავრების  შემდეგ  მოიხადა  სამხედრო-სავალდებულო  სამსახური.

აფხაზეთის  ტერიტორიაზე  საომარი  მოქმედებების  დაწყებისთანავე ,ის  ერთ-ერთი პირველთაგანი  ჩადგა  ქვეყნის  ერთიანობისთვის  მებრძოლთა რიგებში. იყო  დისციპლინირებული  და  თავდადებული  მებრძოლი,მონაწილეობდა  არაერთ  საომარ ოპერაციაში. 1992-1993  წლებში  ვახტანგ  კოპალიანი   რიგით  მებრძოლად  ირიცხებოდა საქართველოს  რესპუბლიკის  თავდაცვის  სამინისტროს  მე-2  საარმიო  კორპუსის  24-ე მექანიზირებული  ბრიგადის   243-ე  ბატალიონის  შემადგენლობაში. 1993  წლის  27 თებერვალს  მტერმა  მორიგი  შეტევა  დაიწყო  სოფელ  არადუზე,მთელი  სოფელი  ფეხზე დადგა, მათ  შორის, ვახტანგ  კოპალიანი  იყო  ერთ-ერთი  პირველთაგანი, ვინც  გმირულად დადგა  სოფლის  დამცველთა  რიგებში.

არადუ  მნიშვნელოვანი  სტრატეგიული  მდებარეობით  გამოირჩეოდა, გზას  კეტავდა  ცენტრალურ  ავტომაგისტრალამდე, ამიტომაც  მოწინააღმდეგე  მისი  ხელში  ჩაგდებით  იყო დაინტერესებული,სისხლის  უკანასკნელ  წვეთამდე  იბრძოდნენ  მეომრები. მტერმა  ვერ მოახერხა  სოფლის  მცველების  გატეხვა. სამწუხაროდ, ეს  შეტაკება  უკანასკნელი  აღმოჩნდა ვახტანგისათვის,გმირულად  დაიღუპა  მშობლიური  სოფლისთვის  ბრძოლაში. ვახტანგ კოპალიანი  დაკრძალულია  სოფელ  არადუში.